Özdemir Asaf

Kısaca Hayatı :

Özdemir Asaf (11 Haziran 1923; Ankara - 28 Ocak 1981; İstanbul), Cumhuriyet dönemi Türk şairlerdendir.

11 Haziran 1923 tarihinde Ankara'da doğdu. Asıl adı Halit Özdemir Arun'dur. Babası Mehmet Asaf Şura-ı Devlet'in kurucularındandır. Babasının öldüğü yıl, 1930, Galatasaray Lisesi'nin ilk kısmına girdi. 1941 yılında 11. sınıfta, bir ek sınavla Kabataş Erkek Lisesi'ne geçip 1942 yılında mezun oldu. Hukuk Fakültesi'ne, İktisat Fakültesi'ne (3. sınıfa kadar) ve bir yıl Gazetecilik Fakültesi'ne devam etti. Bu arada Tanin ve Zaman gazetelerinde çalıştı ve çeviriler yaptı. İlk yazısıServet-i Fünun, Uyanış dergisinde çıktı. 1951 yılında Sanat Basımevi'ni kurdu ve kitaplarını Yuvarlak Masa Yayınları adı altında yayımladı. 28 Ocak 1981'de hayata veda etti. Özdemir Asaf'ın ilk eşi Sabahat Selma Tezakın'dan Seda isimli bir kızı; ikinci eşi Yıldız Moran'dan ise Gün, Olgun ve Etkin adında üç oğlu vardır.

(tr.wikipedia.org/wiki/Özdemir_Asaf sitesinden alınmıştır.)

Sizin için seçtiğim şiirleri :

Bir Adam 

Korku dağlarının yürekçisi, 
Ölüm denizlerinin kürekçisi; 
Öyle suskun oturuyor şişesinin başında, 
İçtiğinin hem hırsızı, hem bekçisi, 

Onu kırmış olmalı yaşamında birisi. 
Dinledikçe susması, düşündükçe susması.. 
Tek başına iki kişi olmuş kendisiyle gölgesi, 
Heykelini yontuyor yalnızlığın ustası. 

Düşüngü 

Hepsinin gelmesini bekleme; 
Bir kişi gelmeyecek. 

Sen alışmayasın diye, 
Korkmayasın diye, 
Düşünesin diye... 

Kendine yetmen için.. 
Herkesin kendinden kaçacağı yerlerde 
Sen kaçmayasın diye. 

Gelenler gitmeyecekmiş gibi.. 
Doğumlarda ölümlerde 
Duyasın diye. 

Bildiğini bildirmek için 
Bilmemeyi öğrenmelisin 
Tam kalasın diye. 

Hepsinin gelmesini bekleme, 
Sen var olasın diye. 
Bir kişi gelmeyecek, 
Sen, bir olasın diye. 

Ben Değildim 

Bir akşam-üstü pencerenden bakıyordun 
Ağır ağır, yollara inen karanlığa. 
Bana benzeyen biri geçti evinin önünden. 
Kalbin başladı hızlı hızlı çarpmaya.. 
O geçen ben değildim. 

Bir gece, yatağında uyuyordun.. 
Uyanıverdin birden, sessiz dünyaya. 
Bir rüyanın parçasıydı gözlerini açan, 
Ve karanlıklar içindeydi odan... 
Seni gören ben değildim. 

Ben çok uzaktaydım o zaman, 
Gözlerin kavuştu ağlamaya, sebepsiz ağlamaya. 
Artık beni düşünmeye başladığından 
Bıraktın kendini aşk içinde yaşamaya.. 
Bunu bilen ben değildim. 

Bir kitap okuyordun dalgın.. 
İçinde insanlar seviyor, ya da ölüyorlardı. 
Genç bir adamı öldürdüler romanda. 
Korktun, bütün yininle ağlamaya başladın.. 
O ölen ben değildim.. 

(www.siirdefteri.com sitesinden alınmıştır.)